Byaheng Balikan

Nagparoo't parito ako sa Legaspi City noong Huwebes, eroplano papunta sa umaga, bus pauwi sa gabi. Maliit na laptop backpack lang ang dala ko.

Pag-check-in ko sa Cebu Pacific noong papunta, napaisip ako sa standard na tanong ng ground stewardess: May bagahe kayo ma'am?

Na-inspire tuloy akong sumagot sa recent post ng isang kaibigan tungkol sa pag-byahe nang magaan.

Naisip ko lang, wala akong bagahe, hindi lang ako nakakalimot. Di katulad ng kaibigan ko na short-term ang memory, ako sa maniwala kayo sa hinde, naaalala ko pa ang first birthday ko. Pinakbet ang handa.

Flex Revlon ang shampoo ko nung una akong magkagusto sa babae. Binigyan nya ako ng lyrics ng A Woman in Love sa H.E. class namin, sinulat-kamay nya sa yellow pad, tapos lahat ng 'man' sa lyrics pinalitan nya ng 'woman'. Naghiwalay kami nung 4th year kasi, oh well, pinalitan nya ako ng 'man'. Nagpalit ako ng shampoo.

Summer noong magka-boyfriend ako. Tuwing hapon naglalaro kami nung word game na Boggle, na prinonounce nya ng bogli. Hindi na ako nakipag-talo kasi lagi ko din naman syang talo sa game. Dumating ang pasukan na-realize ko na marami pala kaming di mapag-uusapan kasi bukod sa magka-iba kami ng pronunciation, magka-iba rin kami ng bokabularyo.

Taumbayan ang una kong naging papel sa teatro noong college sa Kahapon, Ngayon at Bukas ni Aurelio Tolentino. Ako sana talaga si Inang Bayan, pero hindi ko kinaya ang magtatakbo mula sa audience papuntang stage at magsisigaw ng "Mga walang-hiya! Mga walang utang na loob! Kayo'y nagsasayahan habang nagluluksa ang sambayanan!" Mahiyain pala talaga ako, sabi ng direktor. Ewan, basta alam ko may krisis ako noon.

Inis na inis tuloy ang bespren kong bading sa akin. Kasi bilang taumbayan ang sinuot kong costume ay mahabang saya na ang tela ay kapareho ng tela ng uniform ng mga babae nila sa Quezon City Science High School. Malay ko bang pinangarap nyang isuot yun!

Speaking of saya, naka-bestida ako nung malaman ko ang pakiramdam ng kinakabugan kapag kinakaliwa. Naghintay talaga ako dun sa kanto para mahuli ko sila. Ayun, magkasama nga silang bumaba ng jeep. Hindi sila bagay, hindi rin bagay sa akin ang bestida. Umabot pa naman ng 8 taon ang relasyon na yun, 4 na beses din ako kinaliwa. Noong huli, sya naman ang kinabugan.

Telepono ang unang appliance ko noong nakipag-bahay-bayahan ako. Nakasalampak pa nga ito sa sahig kasi walang ibang gamit na mapagpapatungan sa kwarto. Pagkalipas ng 13 taon, noong sumikip na rin ang apartment, nagkahiwalay kami kasi nawalan na kami ng totoong komunikasyon.

Nagpapalipad ako ng saranggola sa Subic noong magsimula akong mabagot sa relasyon ko ng 13 taon. Tumigil kami sa Shell station noong pauwi para kumain ng ice cream. Naalala ko tuwang-tuwa ang mga kasama namin sa iba-ibang flavors na mapagpipilian samantalang double dutch, cookies and cream, rocky road, at very rocky road lang naman ang nasa freezer. Ako, ewan ko ba, ampalaya yata ang napili ko.

Sa huli, naisip ko, maliban sa sinumpa ako ng matinding memorya, masaya ako sa araw-araw. Wala akong pagsisisi, wala akong ibang dala-dala. Sa katunayan, tuwing lumilipat ako ng tirahan, katulad ng kaibigan ko, nagkakasya rin ako sa isang maleta.